Cima Piccolissima – Via Cassin

Poging 2!

Een paar jaar terug stond ik met Radboud op dezelfde plek en onderaan dezelfde route. Maar toen waren de omstandigheden heel anders. Nu is het warm en droog. En zijn we beter! Toch?

De instap vinden we zo, de eerste 2 lengtes gaan soepel. Maar dan bijt route gelijk goed terug. Luchtig en kleine greepjes. Maar we zijn stukken comfortabeler en hebben het nu niet zo verschrikkelijk koud als de vorige keer. Ik sta zonder problemen met blote voetjes op de standplek. Gelukkig maar want die krappe Pythons hou ik niet langer dan 1 lengte achter elkaar aan.

Crux pitch

De keuze voor deze kleine schoentjes betaald zich al snel uit want in de crux-lengte moeten alle zeilen bij. Het rumoer van de drukker wordende paden rondom de Drei Zinnen hoor ik niet meer, ik zie alleen rots boven me en lucht onder me. “Ik moet het ff wegpuffen hoor!” roep ik al blazend en puffend naar Radboud. Een rugzak en een gordel vol materiaal maken het niet lichter… Maar alles gaat goed en ik kom niet al te heftig verzuurd bij de standplaats aan. Niet slecht voor iemand die door een knie- en schouderblessure al 1,5 maand niet meer heeft getraind.

Loose rock!

Na de crux een mooie luchtige traverse en daarna nog een paar lengtes recht omhoog. Met op het einde een onoverzichtelijke uitklim. Radboud krijgt nog een overhang voor z’n kiezen. En als hij uit de wand schiet herinner ik me de “Loose rock!” die bij de laatste lengtes in de topo staat beschreven. “Wat een gelul!” is meestal de kreet en die komt er vol overtuiging uit. Nu is het aan Radboud de beurt om puffend en blazend veilig bij de volgende standplaats aan te komen. Ook dat lukt! En na wat zoeken vinden we ook de top!

Wat een route en wat een uitzicht! En wat smaakt dat biertje goed als we naar de wand terugkijken en genieten van een geslaagde week en een fantastische afsluiter. De toeristen om ons heen hebben geen idee.