Gran Papiparadiso

De jaarlijkse wandeltocht met mijn vader en broertje stond natuurlijk weer in de planning deze zomer. Van hut naar hut, achter elkaar aan hobbelen, genieten van de bergen en van het frisse biertje bij de huttenwaard.

Maar dit jaar is een bijzonder jaar. M’n pa wordt namelijk 60! En om deze mijlpaal te vieren hadden we bedacht die lang gekoesterde wens een 4000’er te beklimmen te proberen te verwezelijken. De keuze viel al snel op de Gran Paradiso (4061m.), de hoogste van Italië en een prachtige niet al te moeilijke beklimming. Dat was dus het doel, nu maar hopen dat de weergoden ons gunstig gestemd zijn.

 

Cogne

We reizen af en strijken neer in Cogne. Hier ben ik een aantal keer geweest om de bevroren watervallen te beklimmen dus leuk om ze nu ook eens vloeibaar te zien. Dus na de rit eerst een klein wandeltochtje om de benen te strekken en te kijken hoe het dal er in de zomer bij ligt. Vervolgens geweldig lekker eten, zoals je in Italië verwacht en vroeg te kooi voor de eerste wandeldag.

Onderweg

Uitzicht op de Gran Paradiso

Chickies kijken

 

Dag 1: Epinel – Refugio Vittorio Sella

We zullen eerst 2 dagen lopen en op hoogte slapen om aan de hoogte te wennen voordat we naar 4000+ gaan. Dus we rijden eerst naar Epinel om daar onze tocht te beginnen. Prachtige dag en 3 mannen met goeie moed. We starten in de bossen en we hebben het gelijk warm. Maar zoals we weten zijn de eerste stappen altijd de zwaarste dus dat zal wennen. En we komen steeds hoger dus zal het vanzelf koeler worden. Na de bossen, talloze stroompjes en de flanken van de bergen van het nationale park Gran Paradiso zien we de hut in een prachtige kom liggen. Aan een fanatiek stromende beek omringt door scherpe, deels besneeuwde, toppen. We worden ontvangen door de muilezel en ’s avonds nog vereerd met een bezoek van een kudde steenbokken. Het symbool van dit nationale park.

We zijn d’r klaar voor

Pa en z’n kaart. Het is een dingetje…

Edelweiss

Bijna bij de hut

Refugio Sella

 

Dag 2: De lange weg naar Refugio Chabod

Ondanks dat we niet vroeg in het seizoen zijn ligt er toch nog best wat sneeuw. En zelfs zoveel dat we via de huttenwaard horen dat we een col die we over willen klimmen niet toegankelijk is. Heupdiepe sneeuw maakt dat we naar het volgende dal moeten afdalen en dus een flinke omweg moeten maken om bij Refugio Chabod te komen. Meer dan 1600m. op en af… Het zei zo, we gaan er voor!

Bij het krieken van de dag op pad. De prachtige schrale luchten en zonsondergang maken voor een waanzinnig eerste deel van deze etappe. We lopen verder de kom in om uiteindelijk de Col de Losson te beklimmen, deze is gelukkig wel te doen. Niet heel goed te doen door de brakke sneeuw en het losse gruis maar we sjeffen ’t. Vervolgens waaien we uit ons hemd zodra we boven staan dus snel door. En Chabod is nog ver.

Met wat regendruppels beginnen we aan de lange afdaling. Onderweg schuilen onder een rotsblok om wat te eten en te drinken. En ook hier lopen die prachtige steenbokken rond, geen wonder en meer dan terecht dat die beesten het symbool van de Gran Paradiso zijn.

We komen in het dal en de pootjes zijn een beetje beurs van het afdalen. In een semi-verlaten dorpje scoren we een soepje en een pasta. En als we aan het 3,5km lange stuk asfaltweg beginnen gooi ik toch maar ff m’n duim uit voor een lift. Succes! Pfioe, dat scheelt. Dat schiet lekker op.

Vanaf de parkeerplek is het een “high-way to Chabod” en prachtig lopen. Als we boven komen hebben we direct waanzinnig uitzicht over de gletscher en waar we de volgende dag gaan lopen. Een volle hut met vooral veel gidsen en klanten. Zo vol maken wij ze niet vaak mee, een gezellig kippenhok.

 

Vroeg op pad

Warm onthaal door meneer Steenbok

Uitzicht op de gletscher en de NoordWest wand van de Gran Paradiso

Even de familie updaten

 

Dag 3: Gran Paradiso

Goed slapen en vroeg op. Zo beginnen beklimmingen. Zoveel mogelijk daglicht en op de weg omhoog zo hard mogelijke sneeuw. Om 4 uur zitten we aan het ontbijt en rond 5en gaan de hoofdlampen aan en de rugzakken op. En route onder een kraakheldere sterrenhemel. We staan al snel op de gletscher dus aan touw en verder. We lopen nog heel lang in de schaduw en pas in de laatste 200hm hebben we het ochtendzonnetje. Het is niet rustig op de gletscher en op de top maar voorlopig lopen we elkaar nog niet in de weg. Als we straks de topgraat in stappen zal dat wel anders zijn. Maar voordat we daar zijn nog een stijler stukje en de hoogte voelen we inmiddels goed. De magische grens van 4000 is al bijna bereikt en we merken dat ie niet voor niets magisch is.

Het stijle stukje ligt achter ons en voor ons de graat. Smalle ‘paadjes’ en klauterend door blokken. Hier is het dus wel zo druk dat we elkaar in de weg staan. De snelheid is er volledig uit en met de wind die om de top giert is het ook koud. Joost snel in z’n donsjas gehesen en als ik omkijk is de top leeg. Vaart maken dus en daar staan we dan. Met z’n 3en, arm in arm met elkaar en de madonna. Geweldig moment en wat een uitzicht. Een spectaculair panorama en hoog boven de onderliggende gletschers op het dak van Italië!

En dan de lange weg naar beneden. Easy does it! En voor we het weten zitten we na een lange dag trots en tevreden aan een welverdiend biertje.

Vroeg op pad dus met de hoofdlampje tussen de blokken door

Eerste stappen op de gletscher

Langs de gletscherspleten

Eindelijk uit de schaduw

Bijna bij het steile stuk

Terugkijkend op de graat

TOP!

Voorzichtig terug

Nog even terugkijken op de NoordWest wand. Ook nog op de verlanglijst…

 

Dag 4: Van Stutzpunkt naar stutzpunkt

Refugio Chabod is niet de enige hut waar vandaan de Gran Paradiso beklommen wordt. Op 1,5 a 2uur lopen ligt ook Refugio Vittorio Emanuelle en daar ben ik ook wel erg benieuwd naar. Dus we brengen een bezoekje en eten een taartje om vervolgens helemaal af te dalen. In het dal wachten we op onze taxi en die brengt ons naar het hotel. Een dagje eerder dan gepland maar de benen zijn moe en het doel is behaald.

 

Chill aan Joost

Tochtig hoekje

Refugio Vittorio Emanuelle in de verte

En weer terug in het dal!

 

Dag 5: Cascade de Lillaz

Het laatste dagje met z’n 3en in het Aosta-dal doen we chill aan. We rijden naar het volgende dal waar Lillaz aan het begin ligt en waar je ook de Cascade de Lillaz hebt. Die heb ik ook in de winter een keer beklommen en is ook in de zomer een goeie ’tourist-trap’. We maken een wandelingetje en nemen een kijkje. En ook de benen een beetje loslopen is wel even lekker.

 

En dan de volgende dag zit het er echt op. Pa en Joost weer naar vrouwen en kinderen en ik word afgezet in Valpelline om nog een weekje met Radboud te klimmen en met familie Stelling op te trekken. Nog meer avontuur. Ik ben benieuwd!

Bewaren

Bewaren