Hollanders in de mist

Als we de auto uitstappen vallen we allebei bijna om zo stijl is de helling waar we op staan. De wind giert om onze oren en waar we heen moeten is niet te zien. Zo mistig en guur is het hierboven. Niet het plaatje wat voor ogen hadden toen we deze trip boekte…

Toch maar de schoenen aan en op pad. We staan net onder de top van Pico Arieiro (1818m.) en hebben een tocht van een uurtje of 5 voor de boeg. Langs de 3 hoogste toppen van Madeira met eindpunt (en retourpunt) Pico Ruivo (1862m.). Het pad is niet lastig te vinden en is goed aangelegd. Als we maar even op een wat opener stuk komen merken we pas hoe hard het hier waait. Diep weggedoken in de gore-tex lopen we het eerste stukje tot we even achter een steen kunnen schuilen om te overleggen. “Laten we een uurtje lopen en zien hoe het is…” Zogezegd, zo gedaan en het blijkt dat we niet continue in de gierende wind staan en dat er ondanks het belabberde uitzicht (we zien bar weinig door de mist) toch een mooi pad, een uitdagende route en genoeg te zien is.

Het pad is spectaculair. Soms ontzettend steil aan beide kanten en dan weer steil naar boven of beneden. Alles is nat door het vocht in de lucht maar dat maakt het groen lekker helder. We maken voor het eerst echt kennis met de flora van het eiland. En het doet tropisch aan, zoveel varens en mooie struiken. Wel valt het aantal felgekleurde bloemen wat tegen maar dat zal wel door de periode komen. We merken goed dat we op een lavaeiland lopen. Aan het gesteente kan je goed zien dat het gesmolten, gestroomd en gespettert heeft hier.

Na heel veel hoge stappen op alle trappetjes komen we aan op het eindpunt. Wat ook het keerpunt is. Op Pico Ruivo trekt het een paar keer heel eventjes open en kunnen we een stukje van het eiland en de oceaan zien. Heel lang blijven we niet want hier staan we weer vol in de wind en voor het uitzicht hoeven we het niet te doen. We zeggen de enige wandelaar die dezelfde route loopt gedag en zetten de terugweg in. En ondanks af en toe wat herkenningspunten voelt het niet alsof we hetzelfde stuk nog een keer lopen. De mist zorgt voor andere uitzichten en maakt de terugweg ook een mooie etappe. We worden door de andere wandelaar ingehaald en zeggen hem gewoon in het hollands gedag, blijkbaar zijn alleen Nederlanders zo maf om in deze omstandigheden de Arieiro – Ruivo te lopen.

Het laatste stukje belooft nog een taaie klus. Vol in de wind, met scherpe regen in ons gezicht moeten we even op de kiezen bijten. Maar ook dit gaat en voldaan stappen we het restaurantje in voor een welverdiende warme chocomel… Mooie tocht!