Tofana di Rozes – Pillar Rib

De uitdaging van lange routes, waar je commitment moet tonen en een dag lang de diepte in kan kijken is iets fascinerends. Het vroege opstaan, de lichte spanning in het ritje en de aanloop er naartoe, soms de lichte tegenzin, of de vraag; “Gaan we dit echt doen?!” zijn allemaal tekenen aan de wand die bevestigen dat het een dag van avontuur wordt. Soms is de spanning zelfs halverwege de route nog niet over maar het enthousiasme groeit altijd.

Tijd voor een epic! Pillar Rib.

Wat voor de één een eenvoudige route is, is voor de andere een hele uitdaging. Maar voor 500meter wand en 18 touwlengtes hoeven we ons geloof ik niet te schamen. Met de wekker om 5uur is het een vroege start, we ontbijten in de auto onderweg naar Rifugio Dibona en we lopen samen met 3 fransozen naar de Pilastro. Zij klimmen door het midden en wij aan de linkerrand.

Door de oude haken en de beschrijving van de topo vinden we redelijk vlot de instap en we zijn los! Met je neus op de wand blijft het route vinden altijd lastig dus een kopietje van de topo is super handig.

Spanning en sensatie.

Het klimmen gaat soepel! Tot lengte 7 met een stuk waarin losse rotsen en een slecht touwverloop Radboud flink mag zweten. Ik klim er achteraan en mag vervolgens de traverse doen die ons naar de rand van de pilaar brengt. We hoorde al stemmen en nu kruist onze route en ook ons touw die van een frans stel. De man weet niet waar hij heen moet, maar ik kan hem er niet mee helpen dus ik klim door want we zijn nog niet eens halverwege. Het is een luchtig stukje wat ik klim en aan een klein randje met af en toe een bungelend voetje kan ik niet ontkennen dat ik volop geniet, er is geen spanning alleen concentratie. Even wordt ik afgeleid door een soort gebulder van wind. Nog nooit eerder gehoord. En dan zie ik een basejumper in een wingsuit voorbij knallen, wat bizar! Vast één van die fransozen, die had al een bijzondere rugzak en hoor luid gejoel vanuit het midden van de wand. De fransoos met wie ik routes kruiste schrikt zich kapot, hij is duidelijk minder op zijn gemak dan ik. En dat blijkt want even later hoor ik hem kermen en piepen, bijna huilen. Ook voor het eerst dat ik dat mee maak…

Het touw begint moeilijker te lopen dus ik ga op zoek naar een geschikte standplek. Nog steeds hang ik er lekker bij, luchtig zeg maar, dus ik ben blij dat Radboud er even later is en ik snel weer kan klimmen i.p.v. op een paar kleine treedjes te staan en in mijn gordel te hangen.

D’r op is ook d’r af

Inmiddels zijn de moeilijkste stukken achter de rug maar we moeten het nog wel netjes afmaken en ook weer terug. Het laatste stukje tot de ‘notch’ is nog even zoeken en als we bovenkomen trekt het helemaal dicht! En nu? Geen zicht, wel een pad (soort van) dus die stappen we op, het klopt ook een soort van met de omschrijving dus we gaan ervoor. We lopen door een gully met allemaal losse keien, klimmen hier en daar wat af, houden een beetje links aan en dan zien we weer een duidelijker pad met markeringen. Zoals het in de topo staat beschreven, dit moet de route naar Rifugio Guissani zijn. Ik ben blij dat we een pad hebben want het trekt toch aardig dicht.

En even later begint het te regenen en te onweren. Klotezooi! Loop je daar met al je klimmateriaal te soppen in je gympen… Dus we maken vaart, het wordt donker aan de linkerkant en we staan ineens voor een wand waarin het pad verder gaat. En dan zien we een hut. Maar die is verlaten, vervallen en leeg. Zijn we dan toch verkeerd?

T – “Pff… Is daar een pad Rad”

R – “Ja, en een breed pad ook.”

T – “Ah oke, nou doe maar.”

T – “Oh joh! Dit is het pad wat Dibona en Guissani verbindt, we zitten helemaal goed!”

En even later staan we doorweekt beneden bij de auto. En 21:30uur rijden we de camping weer op… Een lange dag! En zie je wel, avontuur!