Vinschgau

Zo, daar zit ik dan. Met m’n pootje hoog en weer in NL. Ik heb net een paar mooie dagen achter de rug maar het ging helaas niet helemaal zoals gepland…

Een paar maanden terug bood Jelle Staleman me aan om mee te gaan met een tourskitocht in Zuid-Tirol. Ik heb inmiddels veel in de bergen geklommen en gelopen maar ik heb nog nooit een toerskitocht gemaakt. Super gaaf om mee te kunnen dus en zeker omdat tourskien al een tijd op de verlanglijst stond. En om dan tijdens m’n eerste tocht met een ski- en berggids mee te kunnen is natuurlijk fantastisch. Betere begeleiding, tips en tricks kan je je niet wensen.

Ik zei Jelle dat ik graag mee ging. Hij stuurde me een paklijst. Ik regelde wat spullen en sprak met 2 tochtgenoten af om samen te rijden en zaterdagmiddag kwamen we aan in Imst. We hadden onwijze vertraging dankzij de Duitse vakantiegangers maar we waren er en hadden er zin in. Zondag zouden we een beetje inskiën om aan het materiaal te wennen en om gewoon lekker te skien. Zoals bijna overal in de Alpen was het ook hier warm en lag en er laag op de bergen weinig sneeuw. Dus de navigatie ging op pitztaler gletscher en daar was het super. Lekker door de poeder en wat over de pistes knallen. Mooie dag!

Die avond bogen we ons met z’n vijven over de kaart en Jelle vertelde over het plan. Een korte voorbespreking, spullen pakken en de volgende dag vroeg op om naar het Melagtal te rijden.

 

Klimmen
De eerste stappen op een paar ski’s waarvan alleen de tenen vastzitten was toch best raar maar ik was al snel gewend. Na het stukje loipes stapte we tussen de bomen door en langzaam werd het terrein steeds stijler. Hier gingen we zigzaggend omhoog en moesten we spitzenkehren. Jelle gaf kort uitleg en de flank bleef nog even stijl dus konden we lekker oefenen. Langzaam maken we hoogte en het stijle stukje hield op. Voordat we de gletscher opstappen houden we een korte pauze. We hebben nog flink wat afstand en hoogtemeters te gaan voordat we op de Barenbartjoch aankomen dus in de benen om een beetje op tijd boven te komen. Inmiddels voelt iedereen de hoogte en sommige rugtassen wegen zwaar. Maar met een beetje karakter en het uitzicht op een mooie afdaling houden we vol en komen we boven. Het weer is inmiddels betrokken we staan in de wolken. Het Bärenbartjoch is ong. 3300m. dus staan we ook al aardig hoog.

Vroeg op pad.

 

Schoenen aan en gaan met die banaan.

 

Mooie ambiance.

 

Gilbert en Marlous.

 

Het eerste stijle stukje.

 

De bocht om richting de gletscher.

 

Zigzaggend over de gletscher met in de verte het Bärenbartjoch.

 

Laatste stukje.

 

In de mist op het Bärenbartjoch.

 

Afdalen
De vellen van de ski’s. De tassen gepakt (ook de camera goed weggestopt). Een slokje thee en afdalen richting Glieshof. Jelle voorop en het zag er moeilijker uit dan ik had verwacht. En dat was het ook. Zulke slechte sneeuw heb ik niet vaak geskied dus oppassen geblazen en werken om een paar bochten te kunnen draaien. Daarnaast viel het ook nog niet mee om de route te vinden. Slecht zicht en slechte sneeuw betekende al snel dat ook de afdaling zwaar ging worden en dat we niet in een kleine 2 uur beneden zouden zijn. Jelle wist uiteindelijk een goeie weg te vinden maar het ging hard met het daglicht. Na ongeveer 2,5 à 3u waren we uit de “gevaren-zone” maar we waren nog altijd niet bij het hotel. En dat was nog wel een stukje. Het begon te schemeren dus de hoofdlampen uit de tassen want het zou al snel donker worden. De sneeuw werd er nog steeds niet beter op en we moesten prikken en stappen om naar beneden te blijven gaan.

Na flink wat geploeg en een paar bruggetjes kwamen we een sneeuwschoenspoor tegen. Het eerste teken dat het nu niet heel lang meer hoefde te duren. Het spoor leidde ons over een pad langs het water en daarop kon gelukkig wel gegleden worden. Maar in het donker met alleen een hoofdlampje ging het al snel hard en ik rem af en stuur in de kant. Door het slechte zicht en de vermoeidheid gaat het allemaal wat lomp en ik verdraai m’n knie. Pff, dat voelt niet best… Maar goed, we moeten door en zijn er gelukkig bijna. Nog een klein stukje klimmen kan er ook wel bij en inmiddels is het zo mistig en skien we allemaal im pflug. Dan zien we een paar hekken, asfalt en autolichten. De eigenares van het hotel had ons gezien en we konden de tassen achterin leggen en Renzo en ik kregen een lift. M’n knie voelde niet super dus ik was blij dat ik niet hoefde te lopen ook al was het maar een klein stukje. We sjouwen de tassen en ski’s naar binnen en ik kijk op m’n klok. 19:30u, 11,5u onderweg geweest, wat een afdaling, wat een dag. Iedereen was moe maar blij dat we er waren. En we konden gelijk aanschuiven

 

Change of plans
Die nacht speelde m’n knie toch best op en de volgende dag was hij stijf en opgezwollen. Ik stelde voor een rustdag te nemen i.p.v. mee te gaan met de dagtocht die gepland stond. Er was een sauna waar ik nog heen zou kunnen en ik wilde toch nog wel even een beetje wandelen om de doorbloeding wat op gang te houden. Maar na een uurtje was de groep alweer terug. Renzo’s materiaal had het begeven en bovendien had hij last ontzettende last van z’n kuiten. Hij stelde voor om z’n schoenen te gaan halen in het andere dal en om de volgende dag terug te gaan. Ik besloot mee te gaan en ook m’n gympen te gaan halen. Die waren niet bijzonder zwaar dus konden nog wel in de rugtas en mocht m’n knie echt niet beter gaan, dan kon ik iig een beetje fatsoenlijk lopen en met normale schoenen in het vliegtuig…
We kregen een lift naar het dal, daar pakte we een bus naar Graun en een bus naar het Melagtal. We haalde de schoenen uit de auto’s en we kregen direct al een lift weer het dal uit. In Graun gingen de bussen om het uur dus hadden we tijd om wat te lunchen. Een bus en een taxirit later kwamen we wee aan in Glieshof. Jelle, Gilbert en Marlous waren ook al terug en Jelle en Renzo gingen nog een stukje de berg op om wat spitzekehren oefeningetjes te doen. Mijn knie voelde nog altijd niet beter en ik kreeg steeds minder vertrouwen dat ik fit genoeg zou zijn voor de volgende dag. Wat balen! Maar goed, ik belde mijn vader en die regelde een vlucht.

 

Zuruck
Inmiddels is het woensdag. We ontbijten gezellig met z’n allen en Jelle overlegd met Gilbert en Marlous de plannen voor die dag. In deze regio is de verwachting dat de sneeuw beter is dan op de eerste dag heel klein. En na wat overleg wordt er besproken naar een ander gebied te gaan. Dus we stappen met z’n allen in de taxi en vervolgens de bus om de auto’s op te gaan halen. Een meevaller voor mij want mijn ski’s, stokken, skischoenen en rugzak kunnen bij Gilbert en Marlous in de auto blijven. Ik heb dus alleen nog mijn duffle en dat is wel zo praktisch. Renzo en ik vervolgen onze reis… En wat een tour was dat.
Van Graun met de bus naar Nauders. Van Nauders met de bus naar Landeck. Van Landeck met de trein naar Imst. Van Imst met de taxi naar het hotel. Daar had Renzo namelijk zijn normale bagage staan. Hij verpakt zijn spullen en de hoteleigenaar belt een taxi. Van het hotel met de taxi naar het station. Van Imst met de trein naar Innsbruck. Van Innsbruck met de bus naar het vliegveld. Nog 1,5u voor boarding dus we checken in en eten een broodje. Vervolgens vliegen we naar A’dam en daar nemen we afscheid. Ik neem de bus naar Alphen en het is 19:30u wanneer ik binnen stap… 12uur reizen en 10x overgestapt…
Pfff, wat een dag. Wat een trip…